Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

30 μέρες πριν τα Χριστούγεννα

Χριστουγεννιάτικη διάθεση


Μια φορά κι ένα καιρό, 
δημιουργήθηκε ένας μικρός χιονάνθρωπος από φίμο και αγάπη.
Μια κακιά μάγισσα όμως τον έκλεισε σ' ένα κουτί.
Σήμερα, 30 μέρες πριν τα Χριστούγεννα
δραπέτευσε και άρχισε τις βόλτες του.
Πλησίασε κοντά στο τζάκι μα η ζέστη τον έκανε να τρέξει μακριά.
Πήδηξε μέσα σε ένα ολοκόκκινο νήμα
και αποφάσισε να μείνει εκεί και να παρακολουθεί.

Παντού γύρω φτιάχνονται δώρα για τα Χριστουγέννα.
Βελόνες, νήματα, αστερόσκονη, 
χαρτάκια χρυσά απλωμένα παντού μέσα στο σπίτι.
Η μυρωδιά της κανέλας είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Ο Χιονάνθρωπος προστατευμένος και ελεύθερος,
 με απόλυτη μυστικότητα θα καταγράφει τις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα.

Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω στη γιορταστική
 αντίστροφη μέτρηση της φίλης  http://despinasstudio.blogspot.gr

αλλά και στο πανηγύρι
της φίλης: http://starsandicicles.blogspot.gr/2014/10/blog-post_71.html

και λόγω της ημέρας: "Χρόνια πολλά" σ' όλες τις Κατερίνες.
Με αισιοδοξία να πορεύονται στη ζωή τους.
Ένα παραμύθι είναι άλλωστε.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Νude

Nude

Ακολουθώ την πρόσκληση-πρόκληση της φίλης Μαριλένας.
Πηγή έμπνευσής της ήταν η φράση της αγαπημένης της συγγραφέως Sidonie-Gabrielle Colette:
When she raises her eyelids it’s as if she were taking off all her clothes / Κολέτ:
Όταν σηκώνει τα βλέφαρά της, είναι σαν να βγάζει όλα της τα ρούχα.

"...Κράτα λίγο ακόμα" 

Μπαίνει στο μπάνιο και κλειδώνει την πόρτα.
Βγάζει ένα - ένα τα ρούχα της και κοιτάζεται στον καθρέφτη.
Γυμνή απέναντι σε μια άγνωστη...
Σήμερα κλείνει 52 χρόνια ζωής. 52 χρόνια, πώς πέρασαν;;;
Ανοίγει το νερό και το αφήνει να γεμίσει την μπανιέρα. Βυθίζεται μέσα της.
Στην σκέψη της είναι καρφωμένοι οι στίχοι ενός αγαπημένου τραγουδιού.
Η φωνή του Παπακωνσταντίνου επαναλαμβάνει ρυθμικά μέσα της: 
έρω καλά τι πέρασες, βλέπω σκιές στο σώμα.
Ξέρω νιώθεις πως γέρασες, μα κράτα λίγο ακόμα."
Παίρνει το σαπούνι και τρίφει το σώμα της.
Τεντώνει τα πόδια της και ενώ το σαπούνι γλιστράει πάνω τους βλέπει τα σημάδια του χρόνου. Τα δάκτυλα ελαφρώς παραμορφωμένα από αρθρίτιδα, ο δεξιός αστράγαλος πρησμένος από κακή κυκλοφορία. Τα πόδια της ...και που δεν πήγε με αυτά τα πόδια..  και τι δεν έζησε.
 Τα χέρια που κρατούν το σαπούνι έχουν κηλίδες πάνω τους. Πόσο διαφορετικά ήταν όταν μπλέκονταν με τα δάκτυλα του αγαπημένου της. Δεν χρειαζόταν να του μιλήσει. Του χάιδευε τα χέρια, τα πίεζε και εκείνος ήξερε πόσο πολύ τον αγαπούσε.
Το σαπούνι ακουμπά την κοιλιά της. Οι ραγάδες εναπομείναντα  σημάδια της εγκυμοσύνης. Σαν χθες της φαίνεται που ο πρωτότοκος της την πίεζε και διαγράφονταν η πατούσα του πάνω στην κοιλιά της. Πόσο ευτυχισμένη ένιωθε. Δεν σκεφτόταν την τεράστια κοιλιά ή την παραμόρφωση του σώματός της. Μόνη της έννοια να γεννηθεί γερό το παιδί.
Ακουμπά τα στήθη της που τώρα είναι πεσμένα. Πόσο περήφανη ένιωθε όταν τάιζε τα μωράκια της. Τα στήθη της εκπληρώνανε το σκοπό τους και την πλημμύριζε μητρική τρυφερότητα.
Πόσο άλλαξε το σώμα της.
Το πέρασμα του χρόνου αποτυπώνεται σε κάθε σημείου του γυμνού κορμιού της.
"Ξέρω καλά τι πέρασες ... "
Το τραγούδι της διακόπτει ο ήχος της πόρτας που ανοίγει.
"Ο γιος μου θα είναι'',  σκέφτεται. "Γύρισε απο το φροντιστήριο και θα πεινάει''.
Βγαίνει γρήγορα από την μπανιέρα, και ντύνει βιαστικά το γυμνό της σώμα.
Πού χρόνος για ονειροπολήσεις. Την περιμένουν διάφορα.
"Ξέρω νιώθεις πως γέρασες μα κράτα λίγο ακόμα..."








Κράτα λίγο ακόμα
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Μουσική/Στίχοι: Μικρούτσικος Θάνος/Ιωάννου Οδυσσέας


Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Όλοι μαζί... μπορούμε!

Ένα ακόμη σχέδιο της Δράσης Ελληνίδων bloggers υλοποιείται αυτές τις ημέρες.
Από εχθές Παρασκευή 7 Νοεμβρίου έως αύριο Κυριακή 9 Νοεμβρίου θα βρείτε μοναδικές δημιουργίες από τις ελληνίδες bloggers στον εκθεσιακό χώρο του Δήμου Κοζάνης
ΟΛΑ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΖΑΑΡ ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΣΤΟ
Σύλλογο Γονέων Κηδεμόνων και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό Νομού Κοζάνης.
Η ιδέα για το παζάρι ανήκει στην Αννιώ  που έχει και την επιμέλεια της διοργάνωσης.
Περισσότερες λεπτομέρειες  βρείτε στο blog της : http://tis-annios.blogspot.gr/
Καλή δύναμη 
σ'όλους όσους βοηθούν και συμπαρίστανται στο σκοπό αυτό.
 





Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Άσπρο και μαύρο, έτσι δεν είναι η ζωή μας;


 
Καλημέρα σας!
Άσπρο και μαύρο, έτσι δεν είναι όλη μας η ζωή;
Από τη χαρά στη λύπη και τ' αντίστροφο...
Είναι και αυτή η χαρμολύπη που πολύ μου αρέσει...
Τώρα θα μου πείτε τι με έπιασε και φιλοσοφώ;
Ειδικά μια μέρα μετά τα γενέθλια μου;
Αιτία είναι η φοβερή ιδέα της φίλης μας, http://pistos-petra.blogspot.gr/ και η ερώτησή της;

Εσύ ποιο τραγούδι θα ήθελες στην κηδεία σου;
Ξετρελάθηκα με την ιδέα και το πρώτο τραγούδι που μου ήρθε στο μυαλό είναι αυτό:
 Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα
αλλά τραγουδισμένο όχι από τον Μπιθικώτση αλλά από τον Παπακωνσταντίνου που είναι και ο αγαπημένος του συζύγου μου.
 (αδερφέ, ξέρω...  το κλέβω από σένα... αλλά μόνο αυτό μου ταιριάζει)

Και επειδή με την ιδέα του θανάτου "παίζω" από μικρή, όχι ότι είμαι εξοικειωμένη... έχω ετοιμάσει και ορισμένες παραγγελιές.
Μέχρι τώρα ζάλιζα τα αγαπημένα μου ανήψια, με το που θα τις αφήσω και να μην ξεχάσουν να τις πραγματοποιήσουν για δικό τους καλό... τώρα ήρθε η στιγμή να τις καταγράψω.
Πρώτον: Μεταφορά απευθείας στην Εκκλησία του Αη-Γιάννη, διότι εκεί βαφτίστηκα, εκεί παντρεύτηκα και εκεί... θα ήθελα να ολοκληρώσω με τα μυστήρια της εκκλησίας.
Τονίζω το απευθείας, διότι  με χαλάει πολύ η μεταφορά και το "πανηγύρι" που στήνεται στο σπίτι.
Άσε που με στοιχειώνει από μικρή η ρήση της μητέρας "Συμμάζεψε το σπίτι σου γιατί θα πάθουμε κάτι και όλοι θα μας κοροϊδεύουν".
Δεύτερον: Όχι λουλούδια και στεφάνια ... πάντα τα θεωρούσα περιττά... μόνο ο ανθοπώλης χαίρεται.
Τρίτον: Στη δεξίωση να έχει λικέρ κράνου και σοκολατάκια. Τα κουλουράκια είναι συνήθως μπαγιάτικα .... να λείπουν.
Τέταρτον: Όχι μάρμαρο στο μνήμα... λιτό και απέριττο με ένα σταυρό.
Πέμπτον: Τριήμερα, εννιάμερα, σαράντα και χρόνος.... μόνο κόλυβα και επιμνημόσυνη δέηση.... όχι πάρτυ με καφέδες και κουλουράκια.
Αυτά προς το παρόν... άλλες λεπτομέρειες θα βρείτε στο βιβλίο του Μίσσιου που αγαπώ (Ελευθερία και Νίκο... ακούτε;;;)
Σε όσους φέρουν αντίρρηση πες τους ότι πρέπει να σεβαστούν τις τελευταίες επιθυμίες μου.

Μέχρι τότε... εύχομαι σ' όλους: "Καλό μήνα και να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή της ζωής μας. Είναι τόσο μικρή άλλωστε."